2020 - Diran Manoukian, Fransız çim hokeyi oyuncusu (d. 1919)

1919 yılında Fransa'nın güzel bir köyünde dünyaya geldi. Çocukluğu, sıcak yaz günlerinde arkadaşlarıyla sokaklarda koşarak, top peşinde geçiyordu. Ancak, bu masum çocukluk dönemi onu sadece bir çocuğa değil, geleceğin bir spor yıldızına dönüştürüyordu. Genç yaşta çim hokeyine olan ilgisi arttı; raketini eline alır almaz adeta büyülenmişti.

Sadece birkaç yıl içinde yerel takımlarda oynamaya başladı ve yetenekleri hızla fark edildi. Kısa sürede, genç yaşında gösterdiği performansla dikkatleri üzerine çekti; çünkü diğer oyunculardan farklı olarak savunma yeteneği ve stratejik düşünme becerileriyle ön plana çıkıyordu. Diran Manoukian için spor sadece bir hobi değil, aynı zamanda hayatının odak noktası haline gelmişti.

1936 yılında ulusal takımda forma giymeye başladığında henüz 17 yaşındaydı; bu durum onun için büyük bir onur olduğu kadar ciddi bir sorumluluktu da. Takımının önemli maçlarında yer aldı ve birçok kez galibiyetle sahadan ayrılmalarını sağladı. Ancak, yıllar geçtikçe bu başarıların ona getirdiği baskı artıyordu kim bilir belki de bu kadar gençken böyle büyük yükler taşımak zordu.

İkinci Dünya Savaşı patlak verdiğinde spor kariyerinin zirveye ulaşmasını beklerken savaşın acımasız yüzüyle tanıştı. Ülkesinin savunması için savaşmaya karar verdi; ancak ironik olarak savaş yılları boyunca kendi vatanında bile huzursuzdu birçok oyuncu gibi o da futbol sahalarındaki mücadele yerine savaş meydanında kendini bulmuştu.

Savaş sona erdiğinde Diran’ın hayatı hiç de eski gibi değildi; ruhunda derin yaralar açılmıştı ama spor aşkı asla sönmedi! Savaştan döndüğünde yeniden hokey sahalarına döndü ve etkileyici performansıyla geçmişteki tüm başarılarını hatırlattı. Ancak belki de en büyük hatası, savaştan sonra yaşadığı travmaları dışarıya yansıtmaktan çekinmesiydi sokakta kaybettiği arkadaşlarıyla ilgili düşünceleri zihninde yankılanırken...

1950'lerde çim hokeyinin popülerliği arttıkça Diran Manoukian da daha çok tanınmaya başladı; uluslararası turnuvalarda ülkesini temsil etti ve sayısız madalya kazandı. Efsanevi maçlarda gösterdiği performanslar artık anekdotlara dönüşmüştü; bazıları onu 'Sahaların Maestro'su' olarak adlandırıyordu! Yıllar içinde Fransa'nın en iyi oyuncularından biri haline geldi ancak hiç beklenmedik bir şekilde gençliğin getirdiği enerjiden uzaklaşmış gibiydi...

Kariyeri boyunca her zaman mütevazi kalan Manoukian'ın özelliği takım ruhuydu; bireysel başarılarını asla abartmadığı gibi takım arkadaşlarının da başarısını yüceltmekte ustaydı. Belki de en özel anlarından biri Paris'teki final maçıydı: Final düdüğünden sonra herkes ona hayran kalmıştı fakat o yine sadece ekip arkadaşlarına sarılarak galibiyeti kutlamayı seçmişti!

Annesi ona her zaman ''bir insanın en büyük zenginliği dostluğudur'' derdi... Belki de bu yüzden kütüphanesinde birçok kitap barındırıyor ve her fırsatta okuma yapıyordu! Eğitimine olan bağlılığı sayesinde sporda disiplinin yanı sıra sanata da düşkünlüğünü geliştirdi kimsesiz çocuklara yardım etmeyi kendisine görev edinmişti!

Ancak zaman geçtikçe vücudu ona ihanet etmeye başladı... Yaşlılık belirtileri belirginleşmeye başladığında hala sahalarda olmak istese de sıkça yaralanmaya başlamıştı bunun yanında sakatlıklar geçmişte kazandığı onurları sorgulamasına neden oldu: “Bu oyun benim mi?” diye düşündüğü anlar gelmeye başlamıştı!

Son maçını oynadıktan sonra ise gerçek anlamda emekliye ayrıldı… O günden itibaren hayatının yeni aşamasına giriş yaptı: Bir mentor olarak genç sporculara ilham vermeye çalıştı ve onlara doğru yolu göstermeyi amaçladı! Sokaktaki çocuklardan biri onun kapısını çaldığında gözlerinde parlayan hayal ışığını görmek hoşuna gidiyordu çünkü onların arasında kendi gençliğini bulabiliyordu!

 

Bunun yanı sıra Fransız medyasından kopmadan futbol yorumculuğu yapmaya başladı; hepsi onu ekranda izlemekten mutluluk duyuyorlardı… Bu süreçte televizyon programlarında sıklıkla yer aldıktan sonra spora olan katkıları nedeniyle ödüller almaya devam etti.

 

Dört yıl önce yani 2020 yılında hayatını kaybetmesiyle birlikte ülke genelinde büyük bir yas tutuldu - çünkü sadece Fransa'da değil dünyanın dört bir yanında pek çok insan onun hikayesinden ilham almıştı! Her ne kadar fiziksel varlığı aramızdan ayrılsa da manevi mirası hep yaşayacak...

 

Bugün bile hala çim hokeyi camiasında adı duyulduğunda gözlerin parlaması oldukça yaygın hale geldi… Kim bilir belki ilerleyen yıllarda nesiller boyu hatırlanacak yine bazı kahramanların hikâyelerinde adı geçecek!